Ik was er al.

Vannacht liep ik op krakende houten planken op zoek naar het toilet. In het tuinhuisje was een tweepersoonsbed, een kleine keuken, de schrijftafel en een tuinterras maar ik kon nergens het toilet vinden. Was er in dit tuinhuisje wel een toilet? Ik had me voorgenomen het avontuur aan te gaan en ook niet verder na te denken over hooikoorts, eventuele warmte, geen föhn (want dan slaan de stoppen door) en andere zogeheten ongemakken maar ik was er al dus het had geen zin. Waar was het toilet?

In het donker leken de blauwe muren nog meer donkerblauw, buiten hoorde je amper iets, of toch iets, maar verder was het nacht en in de nacht wilde ik het liefst slapen en niet eruit om op zoek te gaan naar het toilet. Ik had vaker gelogeerd in kleine huisjes die voorheen een hele andere bestemming hadden; een voormalige schuur, opslagplek of garage. In die schuur waren provisorische planken opgehangen met haakjes om je kleding op te hangen, er was een raam dat open kon en er was wel een vernieuwde badkamer met toilet. Een mens moet wel kunnen lozen, zeg maar.

Voorbij de boeken van Jan Wolkers in de boekenkast in de hoek van de kamer keek ik naar buiten. Door het ene raam, waar blijkbaar geen rolgordijnen hingen of gordijnen of ik was ze vergeten dicht te doen, keek ik de tuin in. Hoog gras, of een soort bamboe of riet bewoog in het donker, als in een fijn ritme van links naar rechts en weer terug. Ik bekeek het tafereel en was volkomen tot rust. Ik vergat dat ik naar het toilet moest maar in een droom zou je zelfs tot het inzicht kunnen komen dat ook een toilet niet per se hoeft als je wilt fantaseren en schrijven.