Er zit condens op mijn raam. Daardoor zie ik een miezerig zonnetje van achter een hoge flat die de lucht licht kleurt maar door de condens op het raam blijft alles vaag. Op alle ramen in mijn werkkamer zit vocht dus ik zie bar weinig op dit moment. Af en toe vliegt een ekster (Pica) op het platte dak met iets in zijn snavel. Hij leunt weleens voorover alsof hij weet dat ik hier zit zodat hij me kan groeten maar laten we elkaar geen illusies maken. Soms vliegt hij naar de overkant van het huizenblok en wipt wat heen en weer op de rand. Als ik beneden ben zit hij weleens op een tuinpot naast de voordeur en kijkt naar binnen.

Wat ook door vaagheid omgeven is, is mijn raamwerk en mijn wensen. Ik heb een vaag idee over een verhaal, een idee over hoe het ingedeeld moet worden maar wat ik telkens beangstigend vind is de start van iets. Dat geldt ook voor een wit doek waar ik verf op wil. Dat geldt ook voor een leeg vel in een notitieboek of een leeg beeld op een computerscherm.

Ondertussen heeft de condens op mijn raam ervoor gezorgd dat er lijnen zijn ontstaan. Het lijken wel takken die weer vertakken.