Normaal gesproken loop ik niet met mijn gastkinderen buiten met een mondkapje op. Dit keer wel omdat het een kort stukje was van thuis naar het centraal station waar we met de tram naar zwemles moesten. We keuvelden wat onderweg. Op een afstand kwam een man aangelopen. Vanaf de verte zag ik al dat hij vreemd keek. Toen we eenmaal passeerden draaide hij zich ineens om en begon te schreeuwen.

‘Vuile kindermishandelaar! Met je mondkapje!’

De kinderen waren nog half in gesprek met elkaar en keken verbaasd op. Er was geen mogelijkheid om door te lopen, geen moment om het te negeren. Deze man hield ons staande met zijn getier.

‘En wie zoekt er ruzie waar twee kinderen bij staan?’ vroeg ik de man.

Zijn blik was wild. Het witte (FFP2) mondmasker was als een rode lap op een stier. Hij bewoog met zijn dikke, kromme vingers. Zijn grijze wenkbrauwen deden mee. Het mondkapje was de ellende. De chaos. De ontketende oorlog. Van mij mocht hij tekeer gaan. De woorden zouden over mijn schouders van me af glijden. Zelfs de beschuldiging aan mijn adres dat ik een ‘vuile kindermishandelaar’ zou zijn lachte ik weg. Maar maak geen amok waar kinderen bij staan. Gewoon niet doen.