Slow tv.

Ik sta voor het raam dat uitzicht biedt naar de tuin. In de tuin liggen donkerbruine, dorre bladeren die de grond bedekken en beschermen. Maar sinds kort erger ik me aan die dode, donkere bladeren. Ze moeten worden opgeruimd. Maar de grond en de bladeren zijn nat, een kat heeft weer eens zijn behoefte gedaan dus ik loop mopperend naar buiten om de kak weg te scheppen en om stinkende korrels te strooien. De magnolia boom echter laat zijn knoppen al zien. Wanneer begint het voorjaar eigenlijk?

Maanden geleden had ik niet gedacht zin te hebben om de tuin op te ruimen. Om de hortensia’s te snoeien, de tegels te schrobben en de plantenbakken te vullen met bollen. Ik zat de afgelopen zomer menigmaal op het bankje in de zon te wachten op telefoontjes die ik niet wilde voeren of juist wel want mijn moeder belde dan op. Mijn moeder belde voorheen zelden en als ik niet belde konden er weken voorbij gaan zonder een stem. We appten wel. Dan ging er een typisch rinkeltje zodat ik meteen wist dat zij het was. Laatst zat ik in de trein en hoorde ik achter mij hetzelfde rinkeltje en sloeg mijn hart over.

Mijn moeder hield van tuinieren. Ik dacht altijd dat ik het vreselijk vond, totdat ik zelf een tuin kreeg en het onderhouden moest worden. Er kwam een boom in, wat struiken en de eerste jaren sneuvelden planten en bloemen al na een wintervorst. Ik fietste naar het tuincentrum en kocht weer nieuwe planten, hopende dat deze het wel zouden volhouden.

Sinds kort is er ook een geveltuin. Ik draag nog steeds handschoenen als ik in de tuin wroet. Zand aan mijn handen vind ik niks. Maar ik hark, schoffel en plant en bij elke opkomende bloem klap ik in mijn handen. Het is magisch als een zaadje gaat groeien.

Vandaag plantte ik zaadjes basilicum en cherrytomaatjes. Eerst in een kleine pot. Als het flink gaat groeien gaan ze over in een grotere pot. Ze staan in de vensterbank in de keuken. Elke dag kijk ik of ik iets boven de grond zie komen. Het is net slow tv.