Elke dag scheur ik een blaadje van mijn scheurkalender af. Elke dag zie ik een nieuwe datum staan. Elke dag scheur ik ook een gedicht af. Gisteren las ik over:

‘In de verte ligt het blauw,
waar ik heen zou willen dwarrelen’ (Wim Hofman)

Vandaag lees ik:

‘Wat ik nog weet, het verre hoge fluiten, de leegte op het land, geen hond meer buiten. En dat ik dacht: hoe moet het met mijn dak, de ramen straks, de scheefgezakte deuren? Wat zal er met mijn wereld gaan gebeuren?’ (Hans Kuyper)

Dat niemand weet wat er met hun wereld gaat gebeuren. Niet als je dag voortkabbelt, niet als je een diagnose hebt gehad, niet als je slaapt.