Vanochtend bij de thee (‘Ik geef je gewoon een nieuw theezakje. Ik drink weinig thee en die zakjes moeten op.’) zaten we op afstand te praten over boeken, kunst en cultuur en de mensen. Via het grote raam keek ik uit op de Nieuwe Kerk. De klokken begonnen te luiden. Mensen zijn interessant. ‘Soms ook niet-‘, zei de oud journalist. ‘Die roddels bij RTL Boulevard over mensen.’ Het kon haar goedkeuring niet wegdragen. En hoe de vrouwen worden weggezet. Ego’s. Het misgunnen. En de mannen- en de vrouwenkwalen. ‘Vrouwen moeten harder vechten.’
Als ik haar zie voel ik dat ze een vechter is. Iemand die haar portie wel gehad heeft maar nooit klaagt. Ze trekt haar neus op. ‘Ik hou niet van klagers.’ Ze staat op uit de stoel en trekt een pijnlijk gezicht. Haar andere heup geeft nu ook aan dat ze ouder wordt. ‘Even ‘au’ zeggen en weer door.’
Ze interviewde tal van mensen. Ze ontmoette Jan Wolkers ooit ergens in de Bankastraat. ‘Dat was een hele aardige man.’ En Neeltje Maria Min. Hagenezen en Hagenaren. Mensen met een verleden, maatschappelijk betrokken en meestal strijdvaardig. Mensen die niet zo bekend waren maar mooi en betekenisvol werk verrichten hadden een streepje voor. Ze gaf me een boek. ‘De mensen’. Ze kreeg deze bundel toen ze stopte bij de Haagse Courant. Ik kreeg het vandaag mee naar huis. Ik ga het met plezier lezen.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.