Er zijn mensen die onrustig slapen als de wind hard gaat waaien. Het kletteren van de regen en het tikken van losgeraakte takjes tegen de ramen, het suizen van de wind. Ik slaap verbazingwekkend goed met onstuimig weer. Het schijnt een ionenkwestie te zijn maar of dit wetenschappelijk goed is onderzocht weet ik niet. Wel kan ik me voorstellen dat het je humeur kan beïnvloeden. Sommige mensen worden nerveus van onstuimig weer. Het heeft iets weergaloos in zich, iets veranderlijks. Wie zei ook alweer in een gedicht ‘Ik ben de storm‘?

Ik denk aan mijn aangetrouwde tante Corrie die in haar eigen storm verkeert. Ze weet niet meer wie haar man en kinderen zijn, soms wel. Ze sjokt heen en weer door lange gangen en keert altijd weer terug bij het moment van beginnen. Ze is boos op iedereen, op de lange gangen, want ze heeft geen idee waarheen. Er dwaalt een storm in haar hoofd die soms gaat liggen. Soms ontwaakt hij ineens. De dagelijkse gang van zaken, de bladeren in haar hoofd, die alleen gaan dalen, als het donker wordt. …