‘Rusland en Oekraïne maken ruzie.’ vertelde gastkind gisteren. We zaten op de bank te praten over de dag, school en ruzie maken tussen broers. Er werd namelijk best wel vaak ruzie gemaakt met zijn broertje. ‘Maar als jullie ruzie maken over een toren die iemand per ongeluk heeft omgegooid gaan jullie erna weer spelen.’ zei ik. Hij knikte. ‘Soms blijf ik wel boos.’ moest hij bekennen. ‘Hij had die toren omgegooid.’

Ik dacht na over boos zijn en blijven. ‘Hoe komt het, denk je, dat je boos blijft?’ Hij haalde zijn schouders op en plukte aan zijn sok. ‘Hij doet dan gewoon iets wat echt niet mag.’ Ik knikte.

Gelijk willen hebben. Een rechtvaardigheidsgevoel. Het moest inderdaad vaak om het principe gaan van goed en kwaad. Als zijn broertje uit de pas vloog kon hij dit moeilijk verkroppen. En soms zelfs als zijn broertje letterlijk uit de pas vloog en voor zijn voeten liep en dus aan de verkeerde kant liep, dan werd hij heel erg boos. De afspraak die hij gemaakt had met zijn ouders was leidend. Buiten liep hij rechts en broertje aan de andere kant. Daar week je niet vanaf. De nuance of de flexibiliteit deed niet ter zake. Regel was regel. Zo hoorde het.

‘Hoe zorg je er dan voor dat je niet boos blijft?’ wilde ik weten. Hij vertrok zijn mond. Moest even nadenken over deze lastige vraag. ‘Ik ga op mijn kamer spelen.’ Hij zonderde zich inderdaad na een confrontatie af. ‘Ga je er dan later nog wel iets van zeggen?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.

‘Als wij boos zijn op elkaar wil ik het altijd uitpraten.’ zei ik. Hij keek me lachend aan. Het was een blik in zijn ogen die ik herkende. Na al die jaren zoeken naar een mogelijkheid om te kunnen praten na een conflict was er soms een ingang. Zeggen wat je ergens van vindt zonder te schreeuwen, te gooien met spullen of weg te lopen was een moeilijke les. Maar af en toe vonden we elkaar.

‘Maar die ruzie in Rusland en Oekraïne, wanneer gaan ze ermee stoppen?’ Deze keer kon ik de woorden niet vinden. ‘Ik weet het niet. Ik hoop heel snel.’ …