Het kan zijn dat nu mensen de vrijheid weer voelen om zonder mondkapje naar buiten te gaan en mensen kunnen spreken in een kroeg of lunchcafé ze ook weer willen leren en geïnspireerd zijn om nieuwe kansen te benutten dus geven ze zich op voor een (online) cursus of opleiding. Dat zou kunnen. Te midden van alle te verwerken emoties van de afgelopen tijd merk ik de behoefte om weer terug te gaan naar hoe het was. Voordat de winter inzette en het voorjaar begon.
En hoe was het dan?
Het is langer licht. Als ik naar huis fiets na mijn werk zijn de merels aan het fluiten. De knoppen van de bovenste tak van de magnolia boom in de tuin explodeert bijna. (De rest staat nog in knop.) De zon schijnt vaker, langer waardoor mijn winterjas warm aanvoelt. Ik mag niet naar het Wolkershuisje jammer genoeg maar kijk naar andere schrijfhuisjes in de hoop een leuke te vinden op een mooie plek in Nederland.
En er zijn aanvragen. Men wil schrijven. Inspiratie opdoen en bezig zijn met taal en woordenschat. Zoals ik ook weer voorzichtig de taal ontdek om nieuwe teksten te schrijven zonder dat ik precies weet met welk doel. Maar we schrijven. Zolang er geschreven wordt ontstaan er verhalen.
Het is voorjaar aan het worden. De meteorologische lente is vandaag begonnen.
Heerlijk Karin. Je hebt een lastige tijd achter de rug. Beide ouders verliezen, corona-gedoe en nog steeds ben je creatief en hebt ideeën voor nieuwe cursussen. Dat is geweldig. De lente helpt. Ik vind het zo fijn dat je inschrijvingen krijgt. Daar zal niemand spijt van krijgen. Je bent goed in wat je doet!
Ik ben na het overlijden van mijn goede vriendin, alleenstaand, haar “erfgoed” aan het afwikkelen. Dat is tijdrovend en komt goed. Vandaag nog de diepvrieskist leeggehaald. Zoiets stoms kan me erg emotioneren. En schrijven? Met moeite. Je inspireert me om mijn pen te gebruiken voor de dagelijkse dingen. Zoals vroeger. Kus, Liesbeth
@liesbeth: dank je.