“Nooit is onze toekomst onvoorspelbaarder geweest, nooit zijn we zo afhankelijk geweest van politieke krachten die niet vertrouwd kunnen worden om de regels van gezond verstand en eigenbelang te volgen – krachten die eruitzien als pure waanzin, als ze worden beoordeeld naar de normen van andere eeuwen. Het is alsof de mensheid zich heeft verdeeld tussen degenen die geloven in de menselijke almacht (die denken dat alles mogelijk is als men massa’s weet te organiseren) en degenen voor wie onmacht de belangrijkste ervaring van hun leven is geworden.”
― Hannah Arendt, De oorsprong van totalitarisme.

Gisterenavond zag ik de bovenste tak van de magnolia boom die ineens vol in bloei stond. Witte kelkjes leken het, die naar de hemel wezen. Alleen de bovenste tak had knoppen die geopend waren. Even ervoor vertelde een gastkind dat hij in de klas gesproken had over Oekraïne. Hij was stil erna. Het heeft hoe dan ook impact. Op ons. We mopperen over hoge prijzen maar we zijn onthutst als we de beelden zien op tv. Zeker als een ziekenhuis wordt gebombardeerd. De beelden komen binnen en we voelen ons machteloos. Dat machteloze gevoel kan psychologisch gezien desastreus zijn, zeker als je er heel gevoelig voor bent. Ik spreek mensen die nieuwsbronnen filteren en ik doe het ook. Het is niet wegkijken, ik zie wat ik zie en voel wat ik voel. Maar omdat ik niets kan doen moet ik beschermen. Want wat kan ik doen?

En wat je kunt doen, dat moet je doen. In het klein. Ik heb altijd het gevoel gehad bruggen te kunnen bouwen en me ‘machtiger’ te voelen als ik dingen doe in het klein. In de buurt, voor familie, helpende handen, luisterend oor, doen wat in mijn en jouw bereik ligt. Alleen op die manier, denk ik, blijven we verstandig, geestelijk gezond. En blijven dromen en de creativiteit blijven opzoeken. Verdiepen, proberen te begrijpen. En de mensen om ons heen bevragen, in gesprek te blijven.

Ik deel af en toe de beelden om niet weg te kijken en om de beelden van harde realiteit niet weg te poetsen. Ze zijn er, helaas. Dat is ook deze wereld. En ja, er is overal ruzie en oorlog. Een open hart absorbeert maar verbindt. In het klein. Daar begint het. Ik zie wat ik zie, maar ik kijk wat ik kan. Wat ik kan, dat doe ik.