Twee verschillen. Het was te zien en te merken toen we appelflappen gingen maken. Op een plank werd door de ene secuur appel in partjes gesneden waar de ander als een bouwvakker tekeer ging. Toen de appels verdeeld moesten worden in het midden van het bladerdeeg legde de ene de appels rustig met een lepel erop en de ander gooide de appels lukraak op het deeg en schoof hij met zijn vingers de rest bij elkaar. Toen de flappen dicht zaten maakte de ene er secuur met met een vork lijntjes in. Kaarsrecht. Je kon er een liniaal naast leggen. De ander vond het wel best en was klaar, zei hij. Hij waste zijn handen en ging spelen.

Toen ik later hardop constateerde hoe de verschillen mij opvielen haalde de oudste zijn schouders op. ‘Ik begrijp het niet, waar je je zo druk over maakt. Dat zo’n appelflap er perfect uitziet. Wat maakt het uit? Je eet het straks toch op? Het is toch geen kunst!’

Heel even sprak hij mijn eigen woorden uit. Ik zou ook zoiets kunnen zeggen. Wat maakt het nou uit, dat iets net scheef zit. De lijnen niet helemaal recht lopen? ‘Waar maak jij je druk om?’

Maar ik zag ook wat er mooi was aan de rust nemen om iets mooier te maken. Dat de jongste met zijn tong uit z’n mond de vormen in de zijkant van de appelflap zette en zichtbaar genoot van wat er tot stand kwam. Hoe hij even groeide omdat hij mooi werk afleverde. We zijn allemaal zo verschillend. Dat is maar goed ook.