Sinds het opruimen en verdelen van de spullen van mijn ouders denk ik na over mijn eigen spullen. Wat als er ooit een familielid, stiefkind, iemand door ons huis zou moeten gaan om mijn spullen op te ruimen of te verdelen. ‘Daar moet je niet over nadenken.’ werd tegen mij gezegd. Waarom zou ik daar niet over na moeten denken? Het onderwerp is me in de schoot geworpen. Is het eng om erover na te denken?
Ik heb zoveel boeken met een eigen verhaal. Ik vond het lastig om de boeken van mijn moeder, op een paar na, mee te geven en weg te doen. Haar handen gleden ooit over de pagina’s. Ze las de zinnen, de hoofdstukken en vond er wat van. Vanmiddag zat ik op de bank en keek naar alle boeken die wij in ons bezit hebben. Het zijn er veel. Misschien te veel. (Ik weet niet of je ooit genoeg boeken kunt hebben? Ik vind het ook gek als mensen geen boeken in hun kast stouwen. Ik vind het raar als er überhaupt geen boekenkast in een kamer staat!)
Wat zou er weg mogen als ik er niet meer ben? Alles. Behalve mijn trouw-aan-mezelf-ring en mijn boeken. Denk ik. En dus zijn spullen maar spullen. Niet dat ik daar minimalistischer van zou worden, hoewel ik erg van opruimen houd. Het is aan de ander waar de waardebepaling begint en ophoudt. Ooit zal iemand door mijn kleding gaan, mijn boeken, mijn sieraden en foto’s en bepalen wat blijft en weggaat. Het is een gewaarwording waar ik stil van word.
4 reacties op “Het is aan de ander.”
Ook ik denk steeds meer aan het belang van mijn spullen.
Rondom mij heen worden huizen leeg gehaald vanwege sterfgevallen.
De inboedel wordt letterlijk op straat gezet.
Treurig hoe jarenlang gekoesterde spullen zo verdwijnen.
Stille groet,
@Rob: ook is het apart te merken dat de spullen die ik waardevol vind wellicht minder waardevol voor een ander zijn. Of zelfs niet. Dat als het gaat om spullen je niet bepaalt wat ermee gebeurt. Dat de spullen dus ook tijdelijk zijn. En ja, soms belanden spullen aan een straat. Heeft het zijn functie gehad. Het is een vreemd iets, kan ik je zeggen…
Instemmende groet,
Ja Karin. Regelmatig heb ik dat al mogen doen. En nu van een alleenstaande vriendin. Zij overleed onverwacht (2 maanden ziek) op 12 februari. Ze heeft een eigen huis, compleet gevuld met gereedschap van de beste soort, boeken, keukenspullen en alles wat we denken nodig te hebben in het leven. Gekoesterd is alles en mooi. Ook haar garderobe. Haar atelier (Leone was kunstenares) annex galerie hangt vol met haar kunst en er was geld op de bank. Samen met mijn vriendin Estrela lossen we dit nu allemaal op. Haar garderobe gaan we zaterdag verkopen op een speciale daarvoor ingerichte ruimte. Het geld is voor de stichting die net is opgericht om haar kunst te bewaren en te verspreiden. Wij vragen ons bij alles af: wat zou Leone gedaan hebben? Haar hond is bij ons gebleven. Ik vind het heftig en het is ook een proces van rouw waar we doorheen gaan. Met een lach en een traan om dat zo te zeggen. Ik vraag me allang af samen met Coen wat te doen met onze spullen. We zijn al een tijdje aan het down scalen. Veel boeken (naslagwerken bewaard) had ik al weggedaan zes jaar geleden in Nederland (regelmatig spijt van omdat ik misgrijp). Wel goed vind ik om mee bezig te zijn. Het leert je te aarden en de realiteit onder ogen te zien. Maar mijn zoon zegt: kan jou het schelen. Je bent er dan toch niet meer! De waarheid zal wel in het midden liggen.