Vanaf woensdag hoefden er geen mondkapjes meer gedragen te worden in het openbaar vervoer. Een dag ervoor waren er al reizigers die vonden dat het niet meer hoefde. What’s in a day? Daar zijn Nederlanders goed in; het oprekken, opschuiven, zelf aanpassen van de regels of afspraken. En als het afspraken zijn dan discussiëren we er graag over omdat per definitie deze afspraken eenzijdig worden gemaakt en we ons afvragen of wij het er dan wel mee eens zijn. Er is een fijne lijn tussen regels, afspraken en waar we ons wel en niet aan willen houden.

In de tram, woensdagmiddag, bekeek ik alles een beetje. Ik keek niet naar buiten maar in de tram, waar iedereen zat. De meeste reizigers vermaakten zich met hun mobiel. Anderen aten chips, kauwden op kauwgom of waren verwikkeld in een gesprek. Een reiziger las een boek. In China en Frankrijk was het jaren geleden heel normaal om in de tram, zittend of staand, een boek te lezen. In een winkelcentrum in Peking zat men zelfs op de grond tegen muren.

We zien hun smoelen weer. Niet bedekt, witte gezichten, geen raadsels. Toch keek ik weg toen mensen met volle monden aten, appels verorberden en luid spraken.