Teleurgesteld.

Dat je denkt, we doen het samen, voor het grotere geheel. Alle gezichten dezelfde kant op. Het doel is niet dat ik of jij credits krijgt, op een voetstuk komt, schouderklopjes krijgt maar dat het maatschappelijke belang het doel zou moeten zijn. En mochten anderen wel credits willen geven en je in het zonnetje willen zetten, laat dan zien wat je aandeel is en dat je het samen doet. En toch struikel ik afgelopen week over egocentrisme. Ik ben teleurgesteld in de mensen met wie ik de afgelopen tijd dacht gezamenlijk iets goeds te doen met de inachtneming van ieder zijn of haar eigen expertise en waarden.

Ik reageer verbaasd als ik het verneem. Dat er iets van iemand achtergelaten moet worden. (Een plasje?) Meteen denk ik aan lintjes doorknippen, fotomomentjes, de plaquettes op huizen; de eerste steen werd gelegd door…. Want iets achterlaten is belangrijk. Ik begrijp dat achterlaten en herinneren wel, maar niet als er een groter doel belangrijker is. Is het heel belangrijk dat mensen zien dat jij de persoon was die iets voor elkaar kreeg en niet de ander? Ook al klopt het voor de helft? Want het klopt niet helemaal, namelijk. Als je samen met anderen een actie start geef je toch iedereen de credits die ze verdienen?

Ik heb moeite met de interne onrust die ik ervaar. Aan de ene kant voelt het oneerlijk dat anderen menen je actie te moeten overnemen. Aan de andere kant wil ik zelf ook niet met mijn ego bezig zijn. Wat ik al zeg, het grotere geheel, het maatschappelijke doel is belangrijker. Dus bekijk ik wat er momenteel gebeurt met de mensen die zeggen dat ze het grotere maatschappelijke geheel belangrijk vinden maar ondertussen regelen dat zij de touwtjes in handen nemen (lees: overnemen) en mij zachtjes aan de kant duwen. Hoe ver laat ik me aan de kant duwen? Wanneer en hoe zeg ik er iets van en wanneer hou ik mijn mond omdat juist het grotere geheel belangrijker is?

Ik voel een innerlijk conflict. Hoort iemand mijn hersens kraken?