Zonder erg kwam ik terecht op een retourpagina van een internetsite en zag de foto van de sleutelkast die ik daags na de uitvaart van mijn vader retour stuurde omdat de sleutelkast eerst nog een functie zou hebben maar nu niet meer. Niemand van de thuiszorg zou met de code naar binnen hoeven komen om mijn vader te helpen met zijn zwachtels. Hij droeg die dingen van lies tot enkel en de hulp kwam twee keer per dag om ze af en aan te doen. Totdat ze aanbelde en de deur niet meer geopend werd. Dan werden broer en ik gebeld en steeg het stressniveau tot een toppunt. Het was in die laatste week dat hij leefde.

Het was best een handig kastje, compact en sterk en het zou aan de muur naast de voordeur opgehangen worden. We zouden aan de thuiszorg doorgeven wat de code was en dan was het makkelijk om binnen te komen. Mijn vader lag de laatste week alleen maar te slapen. ‘Ik ben zo moe.’ zei hij. Achteraf waren het misschien allemaal voortekenen. Mensen die gaan sterven slapen heel veel. Ze trekken zich steeds meer terug en willen soms geen mensen meer zien. Hij hield de deur gesloten en sliep.

‘Sleutelkluis met code voor buiten. Wandmontage aan de muur. Met cijferslot. Sleutelkastje speciaal voor gebruik thuiszorg, inclusief montage set. Kleur: grijs.’

‘Artikel(en) retour geaccepteerd.’