Het hagelde een paar dagen geleden. Later werd de lucht stralend blauw en dreven er mensen liggend op hun rug voorbij. Toen trokken de wolken weer dicht en werd het donkerder in huis. April doet wat hij wil, dacht ik. M’n pa was geboren in april en deed ook wat hij wilde. In een gesprek met mijn tante zei ik dat ik het vreemd vond dat in de tijd na de uitvaart van mijn moeder alles zo langzaam ging en ik na twee maanden nog steeds dacht dat het gisteren gebeurd was. Bij m’n pa lijkt het zo lang geleden maar het is amper twee maanden geleden gebeurd. Alsof de tijd een spelletje speelt met je bewustzijn en je je afvraagt waar die tijd heen ging of waarom hij niet opschiet.

M’n schoonvader zei net nadat zijn vrouw was overleden dat ze ‘uit de tijd was.’ Ik zei nog tegen hem: ‘Dat is mooi poëtisch gezegd.’ Zij was uit de tijd gegaan, ze had haar geestelijke boeltje gepakt, was vertrokken en liet ons achter met heel veel tijd. Tijd die we nuttig moesten besteden. Tijd die anderen niet gegund was dus we konden niet anders dan ons realiseren dat de tijd goed benut moest worden.

‘Stel niet uit, doe het nu.’ Dat zei de mooi ogende gast die motor reed in de tv serie Over Mijn Lijk. Hij had in zijn laatste fase toch nog op het circuit motor gereden. ‘Had ik veel eerder moeten doen.’ De tijd haalde hem in, hij ging naar zijn moeder toe, dat wist hij zeker en hij trok zijn mooiste kleding aan, kamde zijn haren en ging liggen. Voor zijn jonge zoontje was de tijd met zijn papa amper gebundeld. Dat moest zijn mama nu voor hem gaan doen.

De witte wolkenpartij drijft momenteel snel voorbij. De wind trekt de mensen op hun rug langzaam uit elkaar. Het worden losse vlokken, watten, kleiner en kleiner. Ik zag een filmpje op Twitter voorbij komen van een kunstenaar die mensen in Oekraïne die waren gesneuveld weer liet lopen, fietsen, spelen totdat er een windvlaag kwam die ze uit elkaar liet spatten als minuscule deeltjes. As, dacht ik. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren.