‘Ik vind het niet leuk om te moeten wachten. Ik kan beter iets doen.’ Mijn gastkind kan inderdaad niet wachten. Hij kan niet stilzitten, niet kijken, niet afwachten. Als we twee minuten voordat een metro komt er al zijn wacht hij te lang. Vroeger had ik veel haast en kon ik ook niet wachten. Mijn tempo lag hoog, er was onrust. Nu wacht ik liever dan dat ik opschiet. Ik wacht bij haltes, in de kantine van een zwembad, op een bankje, bij een stoplicht, in een winkel. Ik wacht beter omdat ik kan denken. Ik kan mijmeren, fantaseren en ideeën bedenken. Ik vertrek liever wat eerder zodat ik kan wachten en niet hoef te haasten. Ik heb steeds meer een hekel gekregen aan haasten. Het zorgt voor onrust en ik vergeet dan van alles.

Als ik ergens wacht gaat de tijd als vanzelf voorbij. Het kabbelt soms en af en toe vraag ik me af waar die tussentijd gebleven is. Wat gebeurt er in de tijd dat ik met mijn ogen gesloten en snoet in de zon stilzit? Hoe werkt dat met minuten en seconden? Als ik mijmer ben ik zo een kwartier verder.

Als ik wacht heb ik zeeën van tijd. Het is ongrijpbaar en vult zich met momenten die niet eens perse bij mij horen. Verder lijken anderen niet te kunnen wachten. Ze toeteren omdat ze ergens met een scooter voorbij willen. Ze negeren een rood stoplicht. Ze lopen door terwijl anderen wachten. Misschien is wachten niet echt een hip ‘ding’. Het is onthaasten in een drukke periode vol zaken die geregeld moeten worden. En ook de bezorgers van spullen razen door de stad om op tijd ergens iets af te geven. Want we willen niet langer wachten.

‘Wachten is niet leuk. Ik kan niet wachten. Het duurt te lang.’ moppert mijn gastkind als we in de kantine zitten terwijl zijn broertje leert zwemmen. Hij is ongedurig, wiebelt op de stoel en loopt heen en weer. Geen moment kijkt hij naar zijn omgeving. ‘Kijk,-‘ zeg ik en wijs. -‘Je broer springt in het water.’