‘Het maakt niet uit wie je bent… Het maakt alleen uit wat je bent, op dit ogenblik.’

Van Cynan Jones las ik De Lange Droogte, waar ik al door ontroerd was. De zinnen zijn precies zo uitgekozen en neergezet zoals ze moeten worden neergezet. Nu had ik het boek Aleksandra van Lisa Weeda uit en had de keus tussen Neven van Peter Middendorp en Inham van Cynan Jones. Het ging me niet om wie beter schrijft. Het is de smaak van het moment, denk ik.

Als ik de eerste bladzijde omsla lees ik geen lange alinea’s. Sterker nog, ze zijn heel kort. Fragmentarisch en toch een geheel tot beneden aan de witrand. De losse stukjes zijn vanaf het eerste moment al een dobberend, onheilspellend tafereel. Het gaat over een man die zich op zee in een storm bevindt en door de bliksem getroffen wordt. Als hij bijkomt dobbert hij op zee, gewond en heeft hij geen herinneringen meer hoe hij daar is beland, wie hij is en wat hij er kwam doen. Het wordt een overlevingsstrijd. Tegen de pijn, tegen de natuur en tegen zichzelf.

‘Er klonk een vreemd geklater, een alk verscheen, schudde het water af, keerde de kop en streek de veren glad. Keek naar hem, de kop scheef, gedraaid, bleef achterom kijken terwijl hij een paar meter verder zwom. Daarna dook hij weer, was verdwenen.’

‘Dit is het land, zei hij. Dat is alles.’

(Met lof ook voor de vertaler, Jona Hoek.)