Vandaag sta Ik weer voor de spiegel en denk bij mezelf, vandaag begeef ik me weer in het sprookje van Ik. Ik is altijd positief ook al weet ik dat het allemaal anders is. Maar Ik kan goed verdraaien zodat het allemaal mooier, beter en van mij is. Ik is van mening dat als je doet alsof het vanuit Ik komt, het zo is. (Ook al is het van een ander.) Het sprookje begint bij Ik en eindigt bij Ik. Ik doet het altijd goed.

Ik zet alles op alles om eventuele imagoschade te beperken. Ik wil namelijk niet dat anderen zeggen dat ik het anders had moeten doen. Ik gaat ook niet vertellen aan andere mensen dat het plan dat eigenlijk werd bedacht door iemand anders want dan staat ik er slechter op. Ik moet altijd degene zijn die vooraan staat.

Als Ik een afspraak afzegt dan is er eerst een heel wollig verhaal nodig om tot de kern te komen. Adviezen en tips worden opzij geschoven, daar luisteren we niet naar. Bovendien knikken we ja, maar bedoelen we nee. Ik weet het altijd beter, dus wat mensen uit de praktijk meedelen horen we niet. Ik is doof en soms ook blind.

Ik weet dat als er kritiek geuit wordt ik het zo moet draaien dat het allemaal goed is. Dan tackelen we het puntje van kritiek, voordat het onderwerp besproken wordt, door zelf vol positivisme te praten over wat kritiek oplevert, zodat de ander monddood gemaakt wordt. Het trucje wordt vaak toegepast door minister president Rutte, let maar eens op, en Ik doet hetzelfde.

Ook zijn er geijkte uitspraken die Ik doet, zoals: ‘Daar gaan we over nadenken.’ Of: ‘Daar zullen we naar kijken.’ Natuurlijk gaat Ik er niet over nadenken. Natuurlijk wordt er alleen maar gekeken en dan weggekeken want dat is alles wat er wordt gedaan als iets niet in het straatje van Ik past.

Ik zal zeggen dat ze al lang bezig waren met een project, ook al was dit niet zo, of hebben ze het laten liggen. Ze zullen geen complimenten uitdelen of een ander credits geven want dan hebben zij het minder goed gedaan. Ik zal altijd vooraan willen staan en willen aanwijzen dat dit toch echt is wat Ik voor elkaar heeft gebokst. Alleen Ik, hè, dat begrijpen jullie wel.

Het heet niet voor niets een sprookje want de werkelijkheid is heel anders. Het vergt wat om ballonnen door te prikken of om een Omtzigtje te doen. Ik hoopt dat mensen er moe van worden en uitgeput zodat er geen mensen meer zijn die zich bemoeien met Ik. Dan kan Ik namelijk lekker alleen verder zonder zich te moeten verhouden tot zijn medemens.