De artiesten met Nederlandstalige liedjes beschrijven alles van het leven. De angst, woede, liefde en het verdriet. Ik luister steeds meer Nederlandstalige liedjes. De laatste liedjes die ik luisterde waren van Henny Vrienten (Nacht.) Daarvoor raakte ik aangestoken door Spinvis. Maar ik luisterde laatst ook Froukje en Meau.

Ik vind het fijn als ik de tekst goed kan horen. Dat ik weet wat er gezongen wordt en welke taal ervoor gebruikt is. Maar ik bemerk ook dat er steeds meer (jonge) Nederlandstalige artiesten klanken voortmurmelen waardoor ik achterblijf met een gevoel van onrust. Ik versta er gewoon geen bal van.

En dan begint de eeuwige discussie over wat belangrijker is. De taal en de tekst of de melodie. Zonder melodie geen liedje, zei iemand laatst alsof de kous daarmee af was. Leuk hoor, instrumentaal gemurmer, maar dat is dan toch niet meer dan achtergrondmuziek? Pas wanneer er taal toegevoegd wordt bij een muziekstuk kun je er een verhaal van maken. Een liedje is voor mij een klein verhaal. En de articulatie vind ik al een kunst op zich. De uitspraak van het woord ‘tijd’. Je moet die ‘t’ wel uitspreken zoals een balletdanser ook met het topje van zijn vinger danst; het laatste stukje van de arm in een beweging.

Of ik meeging naar die ene zangeres, Eefje de Visser, met die lange donkere haren in een theater in mijn stad. ‘Haar muziek klinkt internationaal.’ werd gezegd. Dat was het misschien! Doordat alle woorden in dit soort liedjes als gelei heen en weer bewegen met een hoorbare klank maar zonder articulatie hoort niemand Nederlands. Gemurmer. Klank. Klankdoos.