Ach, ik ken de verhalen. Ze komen voorbij. En ik heb ze ook, die verhalen, al zijn ze minder heftig en tenminste enigszins behapbaar maar ze zijn er wel. Dat ik bel naar een zorgverzekeraar omdat er op hun website iets goeds staat over een vergoeding op medische indicatie maar, maar… er ontbreken zelfs kleine lettertjes, dat maakt het allemaal net even wat erger. We zeggen wel dat we vergoeden, maar we vergoeden eigenlijk niet. De apotheker die me terugbelt en leegloopt want de wereld is kapot. ‘Gaat u ook staken?’ vraag ik dan. Ze hapert door de telefoon. Staken? Wanneer? Ze weet er niets van. Er lag gisteren een blaadje bij de balie van de receptie van de huisarts. De huisarts is het beu. Nederland zorgt niet meer. Er worden afspraken gemaakt met patenthouders, fabrikanten en zorgverzekeraars. Geld. Nederland is een geldland.
‘Er wordt wel gezegd dat een medicijn door een zorgverzekering vergoed wordt, maar ze zeggen er niet bij dat het een bepaald merk moet zijn. Ze maken afspraken.’
Die paarse krokodil zou onderhand vlammend rood moeten zijn. De stoom zou uit zijn oren moeten komen. Ik wens geen speelbal te zijn tussen huisarts, apotheek en zorgverzekeraar. Zijn ze gek geworden?