Alles verandert. En alles gaat voorbij. Vorige week voelde ik me, na een besluit over mijn werk, een stuk lichter. Je kunt wel proberen; proberen te veranderen, maar als de arbeid onvoldoende meebeweegt moet je zelf regisseren. Toen ik deze beslissing nam en actie ondernam voelde ik niet alleen dat ik zelf lichter werd, maar dat mijn moeder ook lichter werd. Dat klinkt raar, maar ze nam weer meer afstand. En misschien kwam dat omdat de plek waar ik nog werk en waar ik afscheid ga nemen ook voor een groot deel in het teken stond van mijn moeders ziekte, mijn vaders ziekte, en het afscheid nemen. Vaak stond ik in de kamer tijdens mijn werk te staren in de verte, mijmerend hoe nu verder. Vaak werd ik gebeld. Ik kookte er maaltijden terwijl de appjes binnenstroomden. Toen het stil werd, werd het ook stil op de plek waar ik elke middag mijn taken uitvoerde. Ook in dat huis zat rouw. En nu zou ik het achter me laten.
Vanmiddag wandelde ik via het park naar de winkel. Nog even iets kopen wat ik niet kon bestellen. Ik liep voorbij de grasvelden en de velden met talloze klaprozen. Het waaide, de klaprozen bewogen mee. Het schoot door me heen. Ik heb een ander gevoel nu. Mama is niet weg uit mijn gedachten maar ook mijn gedachten over haar veranderen. De rouw is minder pijnlijk. Het is anders. Misschien was er een besluit voor nodig om de laatste restjes achter te laten. Om verder te gaan. Een nieuw hoofdstuk te schrijven.
Lees hier alle delen van: Een beetje moeder.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.