Het was toevallig. Ik was op zoek naar een artikel, iets van informatie over graffiti, toen ik het zag. Een rouwadvertentie, ik ken de woorden nu uit mijn hoofd want ik heb de advertentie meerdere malen herlezen. Samen uit, samen thuis. Samen ben je niet alleen. Eindelijk hoef je niet meer te strijden. En dan haar naam en geboorte – en sterfdatum. Hetzelfde geboortejaar. En het is al twee jaar geleden. Ik ben er nog steeds een beetje stil van.

Toen de blogscene net in opkomst was, ergens begin 2000, kwamen we weleens bij elkaar. De groep was klein en overzichtelijk en we leerden elkaar best goed kennen doordat we veel reageerden op elkaars blog en ook via msn verder praatten over alles wat ons bezighield. Met sommige bloggers had je meteen een klik. Zo ook met haar. We hebben elkaar een paar keer ontmoet, waarvan ik me twee ontmoetingen meteen herinner. Een keer in Nijmegen, ze was net terug uit Münster waar ze vaak was, en een keer in het Vondelpark in Amsterdam omdat er een Vondelpark meeting voor bloggers was. Die waren destijds je-van-het.

Wij konden goed praten, we konden goed lachen. We deelden de liefde voor de creativiteit. We verwaterden, wij tweeën, het ene leven speelde zich af in Deventer, het andere hier. En nu ben je nergens en overal.