Overleven.

Het wordt me steeds duidelijker hoe het werkt als je niet leert om een binding met iemand te ontwikkelen. Dat die binding een rafelig, dun koordje is dat op elk moment kan knappen waardoor iemand alleen komt te staan omdat het koordje geen functie meer heeft. Je houdt normaal gesproken samen zo’n koordje vast maar als het koordje breekt of iemand laat los sta je alleen.

Hij heeft in zijn jonge leventje al gezien en gevoeld dat er heel veel mensen zijn die komen en gaan en dus maakt het geen enkel verschil meer dat jij ook weggaat. Ook al kent hij haar al jaren en is er een soort vertrouwensband. Die binding, dat koordje, is broos en het duurde jaren om op te bouwen want in het begin wilde hij niet luisteren naar haar gezag waardoor er vaak conflicten ontstonden. Waarom zou hij naar een vreemde luisteren als hij alles best zelf kon oplossen? Hij loste namelijk al veel zelf op, alleen, ook al was hij erg jong.

In de geschiedenis van mijn voormoeders kom ik hetzelfde tegen. Ik ontrafel steeds meer stukjes van mijn oma’s jeugd en de parallellen. Je wordt geacht op zeer jonge leeftijd zelfstandig te functioneren ook al past het niet bij je leeftijd en heb je richting nodig van volwassenen. Je neemt afstand van mensen omdat zij je kunnen kwetsen. Je neemt voorzorgsmaatregelen om jezelf te beschermen. Je verhardt omdat je een harnas nodig hebt. Allemaal methodes om te overleven.

Ik hoop dat ik ergens in het hart van die jongen een plekje gekregen heb. Dat het koordje via andere wegen intact blijft maar de realiteit is, denk ik, dat ook hij geleerd heeft door opvoeding of het gemis eraan, het koordje zelf door te knippen wanneer het hem in de weg zit.


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

2 gedachten over “Overleven.”

  1. Je beschrijft het heel mooi Karin. Ook ik ben zo groot geworden. Bij mij zat zo’n koordje nooit in de weg omdat ik het bestaan niet eens zag. Zoveel mensen kende ik op zoveel plekken en ieder jaar ergens anders wonen. Gezelligheid en verder niets. Pas op mijn veertigste denk ik, kwam ik er achter dat het toch wel vreemd was dat ik geen echte banden had. Zoals andere mensen. Nu ben ik 72 en heb het nu een beetje geleerd. Ben in ieder geval in staat vrienden te maken tegenwoordig. Dat is een groot gewin. Misschien is het handig als je dat van jongs af aan leert en als je niet weet wat je mist heb je er ook geen last van. Het besef kwam bij mij dus veel later. Pijnlijk? Ja zeker. Maar zonder trauma kunnen we niet groeien. Altijd komt er iets moois uit voort.
    Dank je wel. XX

  2. @Liesbeth: je ontwikkelt daardoor, door alleen gezelligheid en verder niets, geen echte binding, er is een soort gereserveerdheid, afstand. Tenminste, dat heb ik de laatste jaren wel gemerkt bij mijn werk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten