Het is een fotografische vastlegging; een oogopslag, een kamer, een situatie. Herken je dat? Je weet dat je ergens weggaat en je neemt de kleinste details in je op om toch een beeld te scheppen voor later. Ik liep zo door de kamers van de kinderen die ik zou achterlaten. Vier jaar geleden deed ik dit ook, bij een gezin waar ik wegging. Ik kan nu nog steeds hun kamers voor de geest halen. En hoewel ik de foto’s bewaar van het huis van mijn ouders hoef ik er eigenlijk niet eens naar te kijken. Ik weet nog dat in de laatste weken voor de ontruiming de dorre blaadjes de gang in waaiden telkens als we binnen liepen. Ik zie de blaadjes nog liggen op de dertig jaar oude versleten vloerbedekking.

Ik zie en fotografeer met mijn ogen de blik van een van de kinderen. En vorige week de manier waarop de oudste zich naar de deur draaide om weg te lopen, weg van het laatste moment, en ik hem erbij riep omdat ook een afscheid met volle verstand genomen moet worden. We waren er allemaal bij, en we vonden het allemaal moeilijk en ingewikkeld.

Wat herinner jij nog van school, je eerste huis, vakanties of afscheid? Het is een beeld op je netvlies dat soms vervaagt naarmate je ouder wordt en de foto ergens op een stapel belandt in een doos omdat het niet zo belangrijk meer is. Maar er zijn ook momenten die niet meer verdwijnen, die er altijd zullen zijn.