We doen het allemaal weleens, neem ik aan, als een situatie niet zo prettig aanvoelt met niet zulke prettige mensen in je omgeving dan sluit je het af. Vraag me niet hoe je dit doet, het is een menselijk mechanisme en ik ken in de psychologie de stoornis dissociatie, sterker nog, in zeer stressvolle situaties ben ik geneigd hetzelfde te doen en herken het vervreemde gevoel buiten jezelf te staan (derealisatie), maar ik weet dat iedereen wellicht situaties kent waarbij het beter is voor hen net te doen alsof men in een bubbel zit. De bubbel beschermt. (Tenminste, dat denkt men, het is een uitstel trucje van de psyche.)
Toen mijn moeder overleed sprak ik met mezelf af dat ik alles zo bewust mogelijk wilde meemaken. Ik wilde alles zien, voelen, horen. Ik wilde niet terugtrekken. Het gevolg was dat ik alles in me opnam. Heel bewust. Hoewel daardoor herinneringen soms plotseling op mijn netvlies staan en het impact heeft heb ik geen spijt over deze afspraak met mezelf. Zo herinner ik dat mijn moeder zo mooi wit was toen we haar in het mortuarium mochten verzorgen. Ze zeggen weleens dat iemand lijkwit ziet, met de bedoeling dat het eigenlijk niet fraai is maar ik vond haar heel mooi. Ze was als porselein.
Afgelopen week ging ik afscheid nemen van een aantal gastgezinnen. Ik ga na de vakantie aan de slag bij een nieuw gastgezin. Ook dit afscheid wilde ik bewust doen. Maar nadat ik de sleutels teruggaf en mijn sleutelbos hierdoor lichter werd, beloofde ik aan mezelf dat ik nu heel bewust en ontspannen vakantie zou gaan vieren.