‘Denken mit der hand.’ staat er op de verpakking van de nieuwe Leuchtturm1917 agenda. Ik kijk naar alle kleuren agenda’s in de winkel. Jaren geleden kocht ik de zwarte klassieke agenda, daarna de kleur petrol en vorig jaar fuchsia roze. Het is tijd voor rustig en natuurlijk groen. Ik kies deze kleur eigenlijk zonder nadenken. Na alle commotie van vorig jaar en begin dit jaar en de nasleep ervan ben ik toe aan nieuwe hoofdstukken, nieuwe weken en een nieuwe agenda.

Het is een heel ritueel geworden inmiddels. De afspraken die in de oude agenda staan worden overgeschreven in de nieuwe in een iets netter handschrift dan het afgeraffelde handschrift van ervoor. Lege bladzijdes, ik hou ervan, maar ze mogen op later tijdstip gevuld met leuke (werk)afspraken.

Ik las ergens dat de Russische schrijver Nabokov zijn teksten op systeemkaartjes schreef. Er is een periode geweest dat ik op gele post its schreef dus ik herken de methode om korte teksten op klein papier te krabbelen. Het heeft iets compacts en afgerond maar dat is niet altijd handig. Harry Mulisch schreef met een bepaalde vulpen op papier. ‘Ik schrijf een paar zinnen, verbeter ze, schrijf ze opnieuw. Dan haal ik er een streep door en begin opnieuw. Een woord bevalt me niet, ik streep het door, schrijf er een ander boven. En daarna: kijken, nog eens lezen, kijken.’ Als iemand ooit mijn agenda’s vindt zul je korte zinnen aantreffen op elke lege pagina naast de weekplanning. Met woorden, halve zinnen, dagboekfragmenten, herinneringen, dromen die ik opschreef en probeerde te ontrafelen. Ook doorgekraste zinnen, genealogische notities, andere notities en in de afgelopen agenda veel berekeningen. Wie weet wat er in mijn nieuwe agenda geschreven en gekrast gaat worden.