Lieve Q,
Papa geeft je het boekje. Een boekje dat – aan de vele omgevouwde hoeken te zien- al vaak gelezen is van Woezel en Pip en je begint uit jezelf het verhaal te vertellen bij de plaatjes. Al snel valt me iets op. Je vertelt letterlijk wat er geschreven staat bij elk plaatje. En niet een variabel deel ervan, nee alles, letterlijk. Alsof je het leest. Maar je kunt niet lezen. Je vertelt het aan de hand van het plaatje. Plaatje voor plaatje. Ik sta paf. Hoe is het mogelijk?
Ik ga in de vakkennis modus. Kinderen leren automatiseren. Ik had vroeger moeite met automatiseren, vooral bij het rekenen. Jij, lieve Q, hebt een ander hoofdje dan wij en dus is het frappant dat je, omdat je blijkbaar het verhaal hebt onthouden, woordelijk kunt herhalen waar het verhaal per plaatje over gaat. Het is blijkbaar ook geen toevalstreffer, je doet dit vaker. Hoe kan dat, lieve Q, hoe werkt jouw hoofd?
Ik breek er mijn eigen hersenen over. Ik zou er uitleg over willen. Hoe werkt onthouden in het brein? Ik zou willen weten hoe het werkt als sommige hersendelen niet meedoen omdat ze zijn verdwenen en een ander hersendeel taken overneemt en wat er gebeurt als jij een verhaaltje hoort en dit woordelijk kunt nazeggen omdat je naar het plaatje kijkt. Is dat een soort automatiseren of toch iets anders?
Ik vind het wederom wonderlijk, jouw hoofdje. Ik strijk er vaak over als ik bij je ben. Niet alleen omdat je mooie haren hebt, maar ook om wat er in je hoofd is. En soms is je hoofd een chaos en hoop ik toch echt dat er een oplossing komt om die chaos in bedwang te krijgen. En soms is er die wonderlijke knapheid, waar ik helemaal niets van begrijp. Lieve Q, gisteren kuste ik jouw lieve hoofd. Ik vind je een prachtig kind en je kunt heel mooi uit Woezel en Pip voorlezen.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.