Ontregeld.

Nog maar net aangekleed en beneden ging de deurbel al. De loodgieter stond voor de deur samen met een tegelzetter. Vriendelijke mensen die meteen aan de slag gingen. Ik zat beneden te werken zodat ik, als er iets was, meteen kon reageren. In de ochtend viel het nog wel mee met de inbreuk op mijn privacy. Achter gesloten hoorde ik gestommel, gemompel, kletterende tegels. Een ‘Oh ja! Kijk, dat is het.’ Ze hadden waarschijnlijk de lekkage gevonden. Het duurde en duurde maar. Net in een geconcentreerd moment werd er op de deur geklopt. En later nog een keer. Ondertussen rinkelden telefoons, hoorde ik voetstappen, was er gestommel, werd er rommel gemaakt, mijn vloer was vies, waren er spullen in de gang achteloos aan de kant gezet, lag er een zaag met kartelrand op het hout. En de stank was niet te harden.

In de middag na een pauze omdat de tegelzetter de tegels moest laten drogen, werd het rustig in huis. Ik kwam tot werken, zette koffie en at mijn lunch, ging even naar buiten voor een boodschap. Toen de tegelzetter er weer was gingen de privé-telefoongesprekken gewoon door. ‘Laat je niet gek maken!’ riep de man tijdens het gesprek. Nee, laat je niet gek maken. Laat je in godesnaam niet gek maken. Ben ik de enige die zich door zo’n dag helemaal ontregeld voelt en de rest van de dag moet bijkomen?