Ik heb nooit echt begrepen waarom mensen in een trein op hun telefoon zitten te kijken terwijl er zoveel te beleven is in een willekeurige coupé. Zittend op een bankje op een station geef ik mijn ogen al de kost. Van neuspeuterende wachtenden tot ruzies die figuurlijk worden uitgevochten via een telefoongesprek en alles wat ertussen zit. Een stelletje dat telkens van plek wisselt, nagellakkende madammekes en luide coachgesprekken. ‘Het gaat om de transformaties, hè. De transformaties zijn belangrijk in dit geheel. Hoe sta jij erin?’ Ik had het ook graag willen horen.
Ik was onderweg naar huis. De coupé zat vol. Mensen moesten eruit in Tilburg, toen Breda en men stapte weer in. Ik was hier al vaak langs geweest. Was meermaals uitgestapt en had rondgelopen, kocht broodjes, haalde friet als het laat werd. Het ging voor deze mevrouw, die haar lok voor de zoveelste keer achter haar oor schoof, vooral om de authentieke staat van zelf. Transformeren naar een nieuwe staat van leven. Niet mijn woorden, dat vertelde ze passievol in het gesprek terwijl ze van haar notitieboek naar buiten keek en de twee dames tegenover haar niet zag zuchten.
De onbekende aan de lijn leek een verhaal af te steken en zij luisterde en schreef. Het ging met name om zelfontwikkeling in de breedte, legde ze uit. Hoe breed en wat er op die breedtelijn lag was mij een raadsel. Ik was ook weer een stukje getransformeerd vandaag. Mijn neefje ging in bad en plonsde met het water. Ik las voor uit het boekje van vos en de andere dieren die meeliften op zijn lange staart en we wandelden door de herfstbladeren die allemaal kleuren hadden. Neefje wees: ‘Rood.’ We transformeren op dagelijkse basis. We zetten gedachten om in acties, we stellen onze verwachtingen bij, we leren van fouten en kunnen ons gedrag soms aansturen zodat we niet weer dezelfde fout maken. We zijn in staat, meestal, om iets op een andere manier te zien.
‘Zijn er niet te veel coaches?’ mompelde de dame tegenover toen ze opstond uit haar stoel en met haar vriendin naar de deur liep.