Het zat er natuurlijk al aan te komen. De weg van niet meer terug. Elon Musk heeft Twitter gekocht en liep met een zelfvoldaan gezicht het hoofdkantoor binnen om mensen meteen eruit te gooien. Wat hij wil is niet eens zo de vraag. Wat hij kan en gaat doen is wel relevant. En dat verhoudt zich meteen tot mij, stelde ik vanmorgen vast. Ik ben zeer van de principes. Ik wijk er niet snel vanaf. Dat kun je rechtlijnig noemen, dat is het helemaal niet, maar dat plakken mensen er al snel op omdat zij worstelen met hun eigen non principes. De afhankelijkheid is wat mij erin tegenstaat. Dat we netjes volgen, meedoen en denken dat er geen andere weg is om in te slaan. ‘Ik heb Instagram wel nodig want anders heb ik geen werk.’ ‘Ik moet wel op Facebook want anders spreek ik mijn vrienden en familie niet.’ ‘Ik blijf op Whatsapp want niemand wil op Signal.’ Ik had van al deze socials alleen nog Twitter.
En Twitter was voor mij altijd prettig. Ik volgde een leuke en inspirerende lijst van mensen met leuk werk, mooie hobbies die grappige anekdotes wilden delen. Weinig tot geen haat, ruzies of andere discomfort. Maar Elon Musk, de man van het vrije woord, en dat kan vanalles betekenen, is een machtig man. Waarom koopt hij Twitter? Wat gaat hij ermee doen? De nieuwsberichten waren voor mij niet geruststellend. Ik stofte Mastodon weer eens op.
Rond mijn verjaardag, december 2007, kwam ik terecht op Twitter, met een klein groepje mensen die ik tot op de dag van vandaag volg. Men had avonden lange gesprekken die makkelijk te volgen waren want de groep bleef klein totdat het ontdekt werd door anderen; bedrijven, bn’ers en tenslotte mensen die het stevig gingen misbruiken. Het was voor mij altijd een constante factor, vooral door het snel vergaren van nieuws. Twitter was vaak veel sneller de bron van eerste nieuws met live berichtgeving ter plekke. Pulp, trash en misinformatie werd bij mij meteen de prullenbak in gekieperd. Mensen die dreigden, dachten creatief te zijn met vloekwoorden of onrealistische discussies wilden voeren werden geblokkeerd. Mijn tijdlijn was altijd schoon en prettig. Het ligt dus niet aan de Twitteraars dat ik denk te moeten stoppen.
Ik probeer mijn Mastodon te groeperen, te vullen met leuke mensen die ook zien wat er gebeurt met Twitter en de kat uit de boom kijken. Het is niet dat ik nu meteen wegga, ik was al minder actief merkte ik, maar ik ben alert. Ondertussen blijft mijn blog de beste plek om anekdotes te delen. Daar komt niets tussen.