De heks van Dongen.

Opeens wilde ik niet de hele zondag thuis zijn en een beetje rondhangen. De huishoudelijke taken zaten erop en ik had vrije tijd. Normaal gesproken lees ik op zo’n druildag een boek of luister ik een podcast en loop ik een blokje om maar het kwam met bakken uit de lucht. En ik wilde naar de tentoonstelling van Suze Robertson bij Panorama Mesdag. Toen de weerapp liet zien dat het alleen wat miezerde trok ik mijn regenjas aan en liep naar buiten. Het was druk bij het museum. De tassen moesten, net als de week ervoor bij het Kunstmuseum, in de lockers. Men wilde geen tomatenpuree tegen een schilderij of handen vastgelijmd aan een wand. Ook al begreep ik de actie, ik had er ook moeite mee als het zou gebeuren met een schilderij van Suze Robertson, want wat maakte zij mooie schilderijen. Niet alleen was ze heel goed, ze was een eigenzinnig en feministisch type, zeker in die tijd.

Wat mij vooral interesseerde was de oudere vrouw in een paar van Suze’s schilderijen. Petronella, Pietje, Verhoeven, een spinster, uit Dongen. Ze noemden haar de heks van Dongen omdat ze krom liep, spinde aan het wiel en al oud was. Blijkbaar was Dongen voor schilders als August Allebé, Jozef Israëls en Max Liebermann een creatieve plek. De natuur, het platteland en het boerenleven werd door vele schilders nagebootst. Nu wekte de plaats Dongen ook mijn nieuwsgierigheid omdat mijn voormoeders familie daar heel vroeger woonde. Ook Pietje werd door een aantal schilders op het doek vereeuwigd. Suze Robertson schilderde deze vrouw, maar ook andere vrouwen die thuiswerkten, op zo’n manier dat ze groter werden. Bijvoorbeeld van onderaf geschilderd en niet en face omdat ze het verdienden. Toen ik weer naar huis liep kriebelde het ook weer. Er stonden nog lege doeken in mijn kamer. Misschien toch weer eens..? Het begon heel hard te regenen maar het maakte me niet uit.

De tentoonstelling over Suze Robertson, ruim opgezet, is te zien bij Panorama Mesdag in Den Haag.