Hoewel mijn moeder zeer angstig was om alleen te reizen, wilde ze, nadat ze haar kleinzoon in het ziekenhuis in Rotterdam meerdere malen had gezien, ook een keer alleen reizen naar haar dochter, helemaal in Den Haag. Ik wist hoeveel moed dit haar vergde. Ze vond de trein- en metroreis naar Rotterdam ook spannend. Broer printte de treinreis uit en ze kocht een retour. Onderweg raakte ze in gesprek met een vrouw die ook naar haar dochter reisde. Ze bleven tot aan station Utrecht samen, besloten ze. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik op mijn moeder wachtte bij de ingang toen ik haar uit de trein zag lopen.

Ze had het het echt gedaan, dacht ik toen. Ik maakte toen een foto van mijn moeder en mij samen. Mijn moeder hield haar duim omhoog en lachte. Deze foto stuurde ik naar broer. Kijk, ze is er! Die foto staat nu in mijn werkkamer naast een kaarsje, haar Bolleke, een uiltje en de goudkleurige sleutel van haar linnenkast die ik vond in de tuin toen het huis was leeggeruimd. Als ik aan het werk ben vergeet ik het soms maar er zijn momenten dat ik omkijk en haar zie, lachend en met haar duim omhoog. Ze lijkt te zeggen: Het komt goed. Die foto geeft me altijd een glimlach.

Vorige week zat ik er ook, starend naar de wolken, leunend in mijn stoel. Het was allemaal zo grijs, weinig positief, best verdrietig. Ik keek naar mijn agenda waar wat aantekeningen stonden die ik moest uitwerken. Zaken die speelden doolden door mijn hoofd. Het leek uitzichtloos. Wat konden we nog doen? Ik keek naar de foto van mijn moeder. Op die foto en in dat stukje tijd was ze nog niet ziek, was ze zoals ze was. Ze leek op die foto zelf ook trots op wat ze had klaargespeeld. Ik sprak in gedachten tegen haar en zei: ‘Mam, ik weet niet waar je bent, maar als je iets kunt doen, doe het dan, alsjeblieft.’ De wonderen waren de wereld niet uit en dromen kon ik altijd. Ik schudde mijn hoofd nadat ik het uitsprak en klapte mijn laptop open.

Even leek het uitzichtloos maar nadat ik deze week het nieuws hoorde, iets dat door vele mensen met de koppen bij elkaar hadden klaargespeeld in het voordeel van een klein ventje dat hulp nodig heeft, slaakte ik een zucht van opluchting. Niet dat we er al waren, helemaal niet, maar er was een opening. De situatie was zodanig opgesteld dat de omstandigheden voor mijn moeders kleinzoon op de juiste manier konden worden aangepakt. Ik stond deze week in mijn werkkamer, keek naar mijn moeder in de foto en stak mijn duim omhoog.

Lees hier meer over een beetje moeder.