Lieve Q,
Daar zit je dan. Ontspannen in je stoel kijk je ons aan en lacht. Eerst een glimlach en dan beginnen je benen te trappelen. Je bent niet echt verbaasd ons te zien, je kijkt naar ons alsof je wilt zeggen: Jullie ook hier? Want je bent niet thuis, je bent helemaal in Noord Limburg, net over de grens met Brabant en dat klinkt ver, ver van huis, ver van ons, maar je zit er ontspannen bij in de nieuwe woonkamer met versiersels op de ramen. Ik geef je een knuffel en kan niet zeggen hoe blij ik ben je te zien. In een tekenfilmserie zie je weleens een dier waarbij een hart uit zijn borstkas vliegt maar zo voelde ik me gisteren ook.
In je eigen kamer wil je in bed. Daar ligt een hele dierentuin aan knuffels en je wijst waar Olifant, Aap, andere olifant en Apie moeten zitten. Dan vraag je om je boekjes. In een krat ga je door alle boeken heen en pakt Woezel en ook het boek van Vos en vraagt ‘Voorlezen, alsjeblieft.’ Als je een liedje gaat zingen pakt Ome Marco zijn ukelele uit de tas en begint te spelen. Eerst ben je aan het luisteren en dan moet je breed lachen. Ook ga je zelf met je hand over de snaren en dat vind je maar wat leuk.
De begeleider komt even kijken of alles goed met je gaat en verschoont je luier. ‘Ik heb er thuis twee van vijf maanden dus draai er mijn hand niet voor om.’ Laat hij weten. Ook geeft hij aan dat ze het wel leuk vinden, een jonkie in huis. Normaal gesproken zien ze geen hele jonge kinderen op deze tijdelijke opvangplek, maar ze vinden het erg gezellig. Ik loop even later door de gang. Alle deuren afgesloten, alles prikkelarm. Er loopt een begeleider met een oudere jongen, net zo groot als ik, die zijn handen bij elkaar houdt en me even aankijkt. Ik voel hier de zorg en de rust en het geduld. Dat geeft de begeleider ook aan. ‘Wij hebben heel veel geduld.’ Als je zorg verleent verwacht je niets terug maar geef je, schiet het door mijn hoofd, en is elke vorm van communicatie een cadeau.
Je hebt een leuke kamer met een speelkleed. Je oogt ontspannen en rustig en uitgeslapen. In de weken hiervoor was je oververmoeid en wist je het allemaal niet meer. Papa en mama ook niet. Je weet heel goed dat je hier met vakantie bent en dat er bezoek komt en weer naar huis gaat. Je gaapt aan het einde van de middag als Ome Marco zijn ukelele weer inpakt en ik uitleg dat wij weer naar Den Haag gaan. ‘En vandaag is het de laatste dag van het jaar. Dan gaan mensen sterretjes opsteken, lichtjes maken. En morgen zeggen ze: Gelukkig Nieuwjaar!’ vertel ik aan jou. Je luistert heel aandachtig. Ik vraag of ik een knuffel mag en je leunt naar voren om een knuffel te geven. Een kus geven met je mond doe je niet maar je geeft als een katje een kopje. Ik aai nog een keer over je bol.
We zwaaien naar jou als we weggaan. Het voelt niet vervelend want je oogt tevreden. Ook al is het niet thuis, het is een goede vervangende plek om even te zijn. Laten we streven naar een rustiger 2023 met nieuwe kansen. Ook voor jou, lieve Q!