Op de elfde rij op stoel tweeëndertig zat er een hele grote man voor me. Even ervoor zat er een mevrouw die opgelucht opstond uit haar stoel omdat ze op de mijne zat en wees veelbetekenend naar de rug van de man en zijn lange nek. Ik dacht dat het nog meeviel maar ik heb de rest van de avond met mijn hoofd heen en weer gedraaid om alles op het toneel goed te kunnen zien. Voordat de balletvoorstelling begon en het nog donker was fluisterde ik tegen vriend dat ik dat gevoel kende. Dat gevoel dat je aan het wachten was in de coulissen en het geroezemoes hoorde van de mensen in de zaal. De kuchjes, de bewegingen, de mensen die hun stoel zochten en gingen zitten.

En dan werd het steeds stiller. Mijn hart bonkte in mijn keel. Even nog mijn kleding checken, zat alles nog op de juiste plek, geen touwtjes, frutsels of andere dingen die me konden hinderen? Mijn spitzen zaten goed. Ik boog mijn tenen in mijn spitzen om ze soepeler te maken. Even ervoor waren ze in de poeder gegaan. Mijn linten zaten stevig maar niet te stevig om mijn enkels. Ik zou er goed op kunnen bewegen. En dan klonken de eerste noten. Schoven de zware gordijnen open, als dat bij het stuk hoorde. Soms bleven de gordijnen open, kon iedereen het zien als je per ongeluk te dicht bij de lijn op de grond stond.

Dat gevoel is magisch. Misschien nog magischer dan dansen. Dansen is altijd magisch. Maar het gevoel voordat het begint, de trilling in je benen, de adrenaline door je lichaam. De klanken van de muziek die je in je opneemt. Tellend naar het moment dat je uit de coulissen komt en verschijnt. In het licht. Om te doen wat je geleerd hebt. Al die maanden. De eerste stappen en bewegingen. Dat gevoel. Dat gevoel is onwaarschijnlijk.