Om sommige boeken beter in je op te nemen heb je een potlood nodig. Die heb je nodig om te arceren, lijnen te vormen om duidelijkheid te scheppen in het stuk. Die ene zin, de woordkeuze is cruciaal dus onderstreep je, arceer je. Na Schrijversleven van Annie Dillard wilde ik even een pauze nemen van het lezen van boeken over schrijven maar het boek Writing van Marguerite Duras kwam voorbij. Ik zocht op haar naam omdat ik iets van en over haar wilde lezen, maar ook zij schreef in haar laatste jaren een boek over schrijven en hoe zij het ervaarde. Meteen op een van de eerste bladzijdes was het al raak. Ik nam mijn gele potlood en onderstreepte in een dunne, onvaste lijn.
'I should be alone, that I would be alone to write books. It happened this way, I was alone in this house. This house became the house of writing.' ~ Marguerite Duras.
Er lag al een optie maar er is een schrijvershuisje geboekt. Mijn voornemen in het nieuwe jaar was niets meer uitstellen en dus boekte ik op één januari een huisje op de hei. Als ik de glazen deuren open als ik daar ben en naar buiten wandel sta ik op de open heidevelden. Als het voorjaar wordt ga ik erheen en sluit mezelf op.
Schrijven doe je op een plek die je als een jas aantrekt. Het moet vertrouwd zijn, fijn aanvoelen en je moet weten dat je daar ongestoord uren kan zitten werken, denken en schrijven totdat je moe raakt. De enige pauze die je hebt, wellicht, is een eetpauze en een wandelroute langs de fietspaden naar de heide. Misschien kleurt ie wel net zo als een schilderij van Vincent van Gogh.