Gisterenmiddag was ik uitgenodigd bij een huiskamerconcert. (Dat staat ook nog op mijn wensenlijstje, misschien als ik dit jaar een leeftijdsgetal aanstip die erna niet meer weg te vagen valt.) Daar waren mensen die ik ken en mensen die ik minder goed ken, alleen van gezicht en in het voorbij lopen van aanrecht naar tafel dan naar stoel. Ik sprak in de pauze met een buurvrouw over sociaal zijn of ging het onderwerp eigenlijk over niet zo sociaal (kunnen) zijn. Dat je, als je timide bent, opgeslurpt kunt raken in het sociaal doen van de wereld, of ter plekke, in de bubbel van een huiskamer tijdens een huiskamerconcert. Even later wilde iemand voorbij mijn buurman en hij schoof ongemakkelijk heen en weer, de buurvrouw baande zich een weg langs hem heen. ‘Ik sta altijd in de weg.’ legde hij uit. ‘Dat is mijn specialiteit, ongemakkelijk in de weg staan.’ Ik knikte. ‘Het is herkenbaar.’ We zijn niet alleen, dacht ik, glimlachend.