Afgelopen week kwam in het nieuws voorbij dat mensen preventief waren opgepakt, lees: van hun bed gelicht ‘s morgens vroeg, omdat zij hadden opgeroepen mee te doen met het blokkeren van de A12 in Den Haag. Deze demonstratie zou dus vandaag plaatsvinden. Nu ben ik in principe tegen blokkades opwerpen, zeker afgelopen zomer toen er diverse snelwegen werden geblokkeerd door boeren die met hun trekkers ‘aandacht wilden vragen’ voor hun probleem. Ambulances konden er met moeite en soms helemaal niet langs en ook kinderen die met speciaal vervoer van school naar huis reden of andersom hadden last van in de fik gestoken hooibalen en mest op de snelweg waardoor medicatie, sondevoeding en verschoning niet op tijd gegeven kon worden. Bovendien werden er deuren ingetrapt, stonden boeren onverwacht bij mensen op de stoep en werden er via allerlei kanalen afspraken gemaakt om met z’n allen uit te rukken, zullen we maar zeggen. Werden deze boeren preventief van hun bed gelicht? Nee, ze mochten op gesprek komen, om er eens over te praten.
‘Ga je mee, zaterdag?’ vroeg ik aan vriend. Ik was het spuugzat. Ik zou het in principe niet erg vinden als men moet demonstreren op het Malieveld. Maar met twee maten meten gaat me te ver. De rode loper gaat uit als de boeren intimiderend en barbecue-end de weg op gaan. Politie staat erbij en kijkt ernaar. Vanmorgen fietsten we naar de supportersdemonstratie om de demonstranten een hart onder de riem te steken. Zij kwamen om twaalf uur de weg op gelopen. Het was voelbaar, in ieder geval op de plek waar ik stond, dat de politie agenten niet aan de kant van de demonstranten stonden. Volgens mij zou de politie neutraal en onpartijdig moeten handelen. Niet openlijk begrip tonen voor de verbale agressie van een automobilist die last had van een stukje omrijden. Het gaf mij een naar gevoel.
Er was wel iemand met een trekker naar de A12 gekomen. Een kleintje, een speelgoed trekker. Na het arresteren van alle demonstranten stond deze allenig aan de kant.