Het is niet af. Het moet anders. Ik moet mezelf misschien toch in het manuscript gaan schrijven. Ik moet dieper. Anders schrijven over de sfeer van die tijd. Ik moet uitbreiden. Voelen. Het landschap, de straten, de stenen, hoe ze aanvoelden. De zandwegen, de lucht. De tijd beschrijven. Meer. Vollediger. Ik wacht momenteel op een beoordeling. Als deze beoordeling terug is met al zijn feedback, haken, kronkels en vragen, ga ik verder waar ik was gestopt. De deadline is deze week. Het skelet stond, het bloed baande zich al een weg door het lichaam maar het vet moet erop. De huid steviger. Met sproeten, plooien en aderen die lopen onder de huid. En als ik naar mijn schrijvershuisje vertrek in mei, zal ik, als ik te midden van de heide sta, nieuwe manieren vinden van kijken en daardoor beter begrijpen hoe ik moet beschrijven hoe het was.