De beoordeling van de redacteur kwam. Na het lezen van het leesverslag en feedback met rood – en geel gekleurde opmerkingen zat ik even uit het raam te staren. Moest ik mijn hele koers gaan veranderen? Was die koers wel de juiste? Waarom was het ene hoofdstuk zoveel langer dan de andere hoofdstukken? (‘In boeken heeft dat een betekenis.’)
Soms begin je een project en voor je het weet verandert de koers. Het begin leek de juiste weg (om ‘op weg’ te komen) maar geleidelijk, en door de ogen van anderen, kom je erachter dat het verhaal iets anders van je verlangt. Het vraagt om andere bedoelingen, een andere stem. Dus begon ik afgelopen week met het aanpassen van alinea’s. Als ik dit gedaan heb volgt, begin mei, nieuwe aanwas van tekst. (‘Breng jezelf als een personage in elk hoofdstuk.’)
Wat bijna een knoop in mijn maag geeft is het weghalen van tekst. Misschien wel meerdere hoofdstukken zullen misschien gaan sneuvelen. Ik leerde personages kennen die ik nu vaarwel moet zeggen. Ze zijn me dierbaar. Ze waren nuttig. Ze gaven de andere personages een duwtje in de rug. Ik ben hen dankbaar. Ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd of ze allemaal zullen verdwijnen.
Het is tegelijkertijd het allerfijnste en verschrikkelijkste van het schrijven van een boek. Er zit ook helemaal niets tussen.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.