Suze Robertson reisde, waarschijnlijk met koffer vol kleding en schildersspullen, naar Dongen om het leven op het platteland en in het dorp te schilderen. Dan verbleef ze daar enige tijd. Ze portretteerde het alledaagse, het boerenleven, de werkende vrouw voornamelijk. Haar werk is prachtig. Maar wat me vooral fascineert is de reis naar het dorp.

Ze had waarschijnlijk een innerlijke onrust die ze niet goed kon onderdrukken omdat ze telkens het gevoel had te willen maken. Dat gevoel is herkenbaar. Het liefst zou ik elke dag, elk uur, met een en hetzelfde bezig zijn. Maken. Vanuit niets, iets creëren.

Gisteren ontving ik via de post mijn reistas. Een compacte tas waarin naast laptop ook kleding kan. Voor een reis naar een plek waar ik ongestoord kan werken. Kan maken en creëren. De hele dag.