Ik ging zitten in een vrij kale ruimte, afdeling radiologie. Twee stoelen van mij vandaan zat een vrouw van middelbare leeftijd en schuin tegenover mij een echtpaar waarvan de man werd weggeroepen naar kamer B. De vrouw wilde mee maar werd teruggestuurd. ‘Ik mag niet mee.’ zei ze beteuterd en plofte weer neer in de stoel.

‘Moet u ook een scan?’ vroeg ze toen aan de andere vrouw. Ze had een zwaar accent.

‘Ja.’

De vrouw knikte en schoof op haar stoel, leunde toen naar voren en vroeg:

‘Wat heeft u?’

De vrouw keek me ongemakkelijk aan.

‘Dat vertel ik niet! Dat is privé!’ Ze moest lachen van ongemak.

De vrouw die de vraag stelde mompelde ‘O’ en liet zich weer terugzakken. Ze bedoelde het volgens mij niet verkeerd. Ze wilde niet inbreken in iemands privéleven maar was geïnteresseerd. Net als kinderen weleens kunnen zijn.

Toen de man terugkwam stond de vrouw op en groette ons beiden. Nadat ze de gang uit waren keek de andere vrouw mij even aan.

‘Ze vroeg net ook aan mij of ik mijn haar verf.’