Als je gaat zitten in de zaal, die nog bijna leeg is, word je al een beetje betoverd. Dat komt in eerste instantie omdat de concertzaal zo mooi is maar in tweede instantie omdat de muzikanten alvast hun instrumenten stemmen, wat een chaotische toch bijzondere sfeer creëert. Zo zoetjes aan stromen de mensen binnen. Ze zoeken hun plek. Sommige mensen zitten verkeerd, zo blijkt, en moeten verkassen. (In plaats van rij twaalf zitten ze in rij eenentwintig.) Een vrouw achter mij heeft een zweem van zweetlucht bij zich. De man naast me, die net ervoor gevraagd heeft, in het verwijfd Engels, of ik ook alleen ben, kijkt me aan. Ik schud mijn hoofd, ‘not me‘ fluister ik. Hij wijst met zijn duim achter hem, kijkt me vragend aan en fluistert. ‘O, my God.’ We gniffelen zonder geluid te maken.

Dan wordt het stil. De lichten dimmen. Het orkest zit klaar. Het wachten is op de dirigent die even later, borst vooruit, naar de bok loopt en applaus in ontvangst neemt. Hij keert zich naar het orkest, neemt adem en wacht totdat het juiste moment daar is. En dan begint de verwondering.

Ik kwam in aanraking met de muziek van Mahler op de uitvaart van een vriend. Zijn vader was overleden en er werd Mahler gespeeld. Ik ben vergeten welk stuk maar weet wel dat ik ontroerd was. Daarnaast was ik nog niet eerder naar een klassiek concert geweest. Wel veel balletten gezien, laatst nog The Rite of Spring van Pina Bausch, een choreograaf die ik bewonder. Ik was even in een bubbel beland, een luchtige wolk waarin af en toe bombastische noten werden gespeeld om dan weer terug te keren naar een heel verfijnd eindslot dat me ontroerde. En ineens was er applaus, nog meer applaus, en gingen de zaaldeuren open, was er licht en keerde ik terug naar hier. Ik had langer in die bubbel willen blijven.