Over een paar uur vertrek ik. Vanochtend liep ik het bos in. Ik liep over een lang zandpad, net zo’n zandpad waar ik in mijn manuscript over schrijf. Mijn voorouders liepen over zandpaden met karren. Ik ben bijna klaar. Ik moet nog iets meer structuur brengen in het verhaal, de vertellers helder maken, maar de correcties en de lijnen zijn klaar. Ik liep dus over het zandpad, langs modderige sporen, en bedacht dat ik het hier ging missen. Ik had best langer willen blijven.

Iemand vertelde mij lang geleden dat het stadskind in haar latere leven zou teruggaan naar het platteland. Hoezo ‘terug naar het platteland?’ hoonde ik toen. Ik groeide op in de stad, niet het platteland. Ik vond het platteland saai, er was niets te beleven. Maar nu vind ik de rust een verademing. Het enige geluid dat ik hoor, ik word ermee wakker, is de hoeveelheid fluitende vogels. Ook de hoge bomen ruisen.

En ik heb alleen maar aan de tafel gezeten in het huisje, beneden in de hoek, met uitzicht op de heide, het groen, de zandpaden. Ik schreef en schreef en vergat de tijd. Er was geen tijd. Er was alleen maar verhaal. Ik hoefde geen rekening te houden met afspraken, planningen, ander werk. Geen fietsroutes, boodschappen, was. Ik zat en schreef. Ik zou dit altijd willen doen. Maar dat kan niet. Schoorstenen moeten roken.

Over een paar uur vertrek ik. Ik ga deze plek missen. Ik ga de heide, die oneindig is als je er middenin staat, missen. Ik ga de lucht missen die staat als een decor; alles helder, kleurrijk en rustig. Maar ik ga terug naar de stad. Naar huis.