We waren uitgenodigd bij een straatfeest. De jaren ervoor mocht vriend ook meespelen met een band, meestal moest hij een gitaar lenen want hij had niet gerekend op een meespeel sessie. Dit jaar werd er voor het eerst gerepeteerd en wist hij dat hij meespeelde. Maar goed, we waren uitgenodigd dus. Leuk. Gezellig.

Er stond voor iedereen, voor iedereen, (ik herhaal niet voor niets) een hapje en drankje klaar. Ranja voor de kinderen. Je kon aardbeien eten of meloen. Er stond een fles rode wijn in de hete zon waardoor je het gevoel had aan de gluhwein te nippen. Er was een pizzabakker aan het werk die pizza’s maakte met ananas maar de slimme kinderen uit de straat pasten ervoor. Er hoort geen ananas op een pizza. Dat zou de pizzaboer, die zelf zei de beste pizza’s te bakken, toch wel moeten weten.

Er was ook wijn. De vriend van vriend vroeg of ik een witte wijn wilde. Graag, lekker. Hij liep naar de picknicktafel en wilde de fles pakken, besloot uit beleefdheid te vragen of hij de wijnfles kon pakken maar de twee dames berispten hem.

In een band spelen doe je niet alleen. Dan zou je een solist zijn. In een band speel je met anderen, samen. Je repeteert, je kijkt naar elkaar, luistert naar de akkoorden, laat de muziek samenvloeien. Je vult elkaar aan. Bij een straatfeest deel je wat je hebt omdat je samen de straat deelt en viert dat je een straat hebt met delende mensen. Van die gelukkige, figuurlijk gezien, rijke en gezellige mensen. Want op een straatfeest is het gezellig samen zijn.

De dames aan de tafel schudden hun hoofd en zeiden: ‘Deze wijn is persoonlijke wijn.’ Handen af dus. Vriend van vriend droop af en ik dronk dus gluhwein. Gelukkig speelde het eerste bandje, waarbij drie broers na jaren weer samenspeelden, gezellig. Daarom waren we er per slot van rekening, voor de gezelligheid.