Momenteel lees ik een boek dat vol staat met bijvoeglijke naamwoorden. Niets van de kale taal. Alle bijvoeglijke naamwoorden spelen de fantasie weg. Een kleine, rode auto kun je nog wel rijmen. Dat de kleine, rode auto op een zondagse vroege ochtend, net na zonsopgang in een oude, verlaten straat rijdt met aan de straatkant ouderwetse lantaarns met glazen ramen waar het vage licht nog doorheen schijnt, wordt voor mij iets te veel. Ik weet niet of dit voor jou geldt?

Het blijft altijd de vraag. Wil de verteller iemand meenemen in een uitgekauwd verhaal of laat de verteller iets over aan de fantasie van de lezer? Wat voeg je toe en wat niet en wanneer is de kleur rood belangrijk om te noemen en dat iemand een beetje doodgaat of heel erg en wanneer is het niet relevant?

Ik ben een fan van de boeken van Cynan Jones. Ik las De Lange Droogte en Inham. Zijn laatste boek, Alles wat ik vond op het strand, staat op mijn wensenlijst. Ik denk veel na over welke woorden je in een zin zet en welke bijvoeglijke naamwoorden waarde hebben en welke niet.

‘Wanneer Gareth ‘s ochtends vroeg wakker wordt, kan hij de opkomende warmte van de dag al voelen en de stilte van zijn vrouw die zwaar in de lucht hangt. Terwijl hij over de verschroeide velden op zoek gaat naar een verdwenen koe begint zijn geest te malen over de dromen die hij heeft, de zorgen die hij en zijn vrouw allebei dragen, en het ongemakkelijke gevoel dat er iets gaat veranderen.’ ~ uit De Lange Droogte.

Ik lees momenteel een boek met 416 pagina’s waarbij de bijvoeglijke naamwoorden de vertelstijl alleen maar in de weg zitten van het werkelijke gevoel, is mijn idee. Clichés werken niet. Met een potlood streep ik sommige bijvoeglijke naamwoorden door om te zien of het beter werkt.