Noem me een halve autist, ook al mag je er niet mee spotten, maar ik kan niet zo goed tegen vage afspraken. Als ik moet wachten op een belafspraak die gepland staat van ergens in de ochtend, geen begintijd, tot twee uur in de middag, zit ik toch een beetje te wachten wanneer ik gebeld word. Ik doe wel van alles, maar toch tikt de klok in mijn hoofd en vraag ik me af wanneer ik nou gebeld word. Het beste is, en dat weet ik, om gewoon de dag te plannen zoals ik het wenselijk vind maar toch hè, ik ben toch aan het wachten.
Dus verstreek de tijd. Er werd niet gebeld in de ochtend en ’s middags moest ik naar mijn werk. Prompt gaat mijn telefoon. Onderweg. Terwijl ik fiets. En hoewel menig mens zich niets meer aantrekt van het voeren van privé gesprekken binnen- of buitenshuis, fietste ik door. Aan de kant van de weg wilde ik geen gesprek voeren.
En dus werkt het niet, die vage belafspraken ergens in de ochtend zonder begintijd en wel met eindtijd maar die geen eindtijd blijkt. Vanochtend belde ik om een nieuwe belafspraak te plannen. ‘Ergens rond 11.45 belt hij.’ Werd door de assistente medegedeeld. ‘Dat is dus niet pas na twee uur toch?’ Ze was even stil. ‘Dat betekent eigenlijk ongeveer 11.45.’ Helder.
Geef een reactie