‘It takes a village to raise a child.’ Ik denk er vaak aan. Het is een quote die Maya Angelou vaak gebruikte. Het is niet haar quote, het is een bekend Afrikaans spreekwoord. Haar boek I Know Why The Caged Bird Sings lees ik nu maar dat is een ander verhaal. Het vergt een heel dorp aan mensen om een kind op te voeden. Ieder kind krijgt, in een bevoorrechte positie, iets mee waaraan het zich kan optrekken. De lessen die het leert, van positieve tot negatieve ervaringen, neemt het mee in zijn verdere leven. Ik kan zo een paar mensen opnoemen die mij hebben gevormd. Van een schoolleraar tot een ver familielid. Het zijn allemaal lijntjes. Draden die vormen tot loszittende knopen die om je heen gelegd worden. Voor altijd een strik erin. En in sommige gevallen zijn het zelfs mensen die je niet hebt meegemaakt in je leven die later pas een rol gaan spelen. Door de verhalen die je krijgt te horen of ontdekt.

Mensen in je omgeving spelen altijd een rol. Hoe klein en onbeduidend ook. Ook heb jij een rol te vervullen in iemands leven. Ik heb me voorheen weleens afgevraagd welke rol ik speel in sommige situaties, en of die rol me paste of dat die rol door de ander gezien werd. Ik heb in een paar gevallen gelukkig gehoord welke rol ik in hun leven heb of heb gehad. Dat is een hele fijne opsteker voor de rest van mijn leven. Een duimpje. Een ik-heb-het-goed-gedaan.

Heeft het leven zin? Die vraag werd gesteld in een boek en in een project via interviews in een krant. De interviewer had zelf een hartinfarct gehad dus werd opeens wakker. Ja, wakker als in wakker uit de dood ontsnapt, en wakker doordat hij zich realiseerde dat hij nog tijd had. En die tijd was kostbaar. Ja, het leven heeft zeker zin, zeg ik altijd. Het heeft alleen al zin omdat je een rol in iemands leven speelt. Die wil je, hopelijk, toch zo positief mogelijk en verrijkend invullen? Als een cadeau voor die ander? Dan heb jij het goed gedaan en heeft de ander een cadeau voor het leven ontvangen.