Voordat je naar een plek gaat om te schrijven, in alle rust, ben je nog niet daar. Logisch, zou je denken, maar in je hoofd ben je dat wel. Althans, ik wel. Ik kan, door middel van foto’s die online te vinden zijn, zelfs filmpjes, zien hoe het daar is. Ik waan me dan alvast daar.  Terug uit Hamburg is die periode daar alweer geschiedenis. Ik ben er geweest, heb er rondgelopen en gedwaald, maar nu niet meer. Anderen kennen niet dezelfde herinneringen. Ik ben nu hier. Die ene week ligt weer achter mij. 
Ik droomde van mijn oude huis. Ik kon zo naar binnen en alles was hetzelfde. Ik zag de muur met foto’s, ik zag de gang naar de slaapkamer. Ik woon er al lang niet meer. Toch kan ik erheen. 
Als ik speel met mijn neefje is er geen tijd. De tijd klopt op mijn schouder als ik hem moet voeden of naar bed breng. Ertussen is geen tijd. Die tijd wordt opgeslokt door praten, lachen, uitleggen en troosten. Als iets heel leuk is, duurt de tijd kort. Dat zei mijn gastkind nog, voordat de vakantie begon. ‘Ik begrijp niet waarom vervelen zo lang duurt, en leuke dingen doen niet.’ ‘Vervelen duurt misschien extra lang, omdat je brein moet gaan rusten.’ Mijmerde ik hardop. Ze zuchtte. 
En wie mijmert er nog? Vroeg ik me laatst af, toen ik om me heen keek terwijl ik in de trein zat. Niemand keek naar buiten. Niemand zag de weilanden voorbij razen. Niemand zag de wolken, die ver weg donkerder kleurden dan dichterbij. Wie kijkt er nog naar buiten, waar de druppels op de ramen vallen en in allerlei verschillende slierten naar beneden gaan? Dat gekke dansje. 
Er is al bijna twee jaar voorbij. Twee jaar. Mijn manuscript heeft al drie versies gekend. Twee redactierondes. Opnieuw dook ik in de geschiedenis. En weer zal ik alle geschreven teksten herindelen, aanvullen, weghalen en opnieuw beschrijven. Soms denk ik, waar doe ik het allemaal voor? Soms word ik ongeduldig. En soms wacht ik op de tijd. De juiste tijd. Maar er is ook de tijd die vastgelegd in mijn agenda staat. Afspraken die komen. Werkzaamheden die wachten. 
Terwijl ik bedenk wat de dag me brengt, en de regenbui is gestopt, is de tijd alweer voorbijgevlogen. 

Deze blogpost is geschreven voor Ik Blog De Zomer Door.