Het was lang geleden dat we er waren, bij de sportvelden. Vroeger nam ik mijn rode fiets en ging naar de plek waar mijn vader trainde of ging kijken naar een wedstrijd. Wekelijks waren er wedstrijden, uit of thuis, en thuis werd er door familie gekookt en kwam iedereen samen na de wedstrijd. We liepen achter de kantine langs, overal waren hekken gebouwd. ‘Anders maken ze alles kapot.’ zei de man even later toen wij over de parkeerplaats liepen en om ons heen keken. ‘Zoeken jullie iets?’ Vroeg hij toen hij de kantine uitkwam. We zochten inderdaad iets. Een plek om mijn pa uit te strooien. Maar dat lieten we achterwege.
Voorbij het veld was een man aan het werk. Wat hij precies deed kon ik niet goed zien maar toen we dichterbij kwamen hoorden we muziek door de boxen. Ik schoot in de lach. Dit kon m’n pa z’n muziek wel zijn. Hij had dit best door zijn transistor radiootje kunnen luisteren. Julio Iglesias.
Toen we de plek gevonden hadden, en de windrichting bepaalden, nam ik de box met as uit de tas en liet hem vrij.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Zo heeft jouw vader en goede laatste rustplaats gekregen.
Mooi, dat je dit hier met ons wilt delen.
Condolerende groet,